Πριν ακόμα τελειώσει ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, άρχισε στη Σμύρνη η κίνηση ίδρυσης ελληνικών προσκοπικών Ομάδων. Ηγέτης της κίνησης ήταν ο Ευάγγελος Ιωαννίδης, αρχηγός Ομάδος στην Αλεξάνδρεια και ο Γ. Παπαδημητρίου. Με την απόβαση του Ελληνικού Στρατού, το καλοκαίρι του 1919, ο Ελληνικός Προσκοπισμός αναπτύχθηκε ραγδαία παντού όπου έφταναν ελληνικά στρατεύματα.

Δυστυχώς δεν ήταν δυνατό να μείνουν αμέτοχοι στις πολεμικές επιχειρήσεις οι Μικρασιάτες Πρόσκοποι. Το συναίσθημα του καθήκοντος πλήρωσαν με τη ζωή τους πολλοί Πρόσκοποι της Ιωνίας.

Τον Ιούνιο του 1919 υπήρχαν στο Αϊδίνιο τρεις προσκοπικές Ομάδες. Ο Ελληνικός Στρατός μόλις είχε απελευθερώσει την πόλη και είχε εγκαταστήσει μικρή φρουρά, όταν στις 15 Ιουνίου πολυάριθμες ορδές άτακτων Τούρκων επιτέθηκαν εναντίον της φρουράς. Οι Πρόσκοποι παρέμειναν στο πλευρό του στρατού και του αλλόφρονος πληθυσμού και προσέφεραν παντός είδους υπηρεσίες. Οι επιδρομείς, μετά την ηρωική έξοδο της μικρής ελληνικής φρουράς, προέβησαν σε αγριότητες και σφαγές και όσοι Πρόσκοποι δεν σφάχτηκαν συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν έξω από την πόλη. Εκεί οι Τούρκοι απαίτησαν από τον ηρωικό Έφορο Νικ. Αυγερίδη και τους Προσκόπους να απαρνηθούν την πίστη και το έθνος τους και, όταν αυτοί αρνήθηκαν, τους κατασφάξανε με τον αγριότερο τρόπο. Εν μέσω φρικτών βασανιστηρίων οι Έλληνες Πρόσκοποι έπεφταν φωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάς!». 301 στελέχη του Προσκοπισμού του Αϊδινίου ήταν τα ηρωικά θύματα της τραγωδίας εκείνης.

Τρία χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 1922, νέα συμφορά έπληξε τους Έλληνες Προσκόπους. Τα Σώκια, μικρή πόλη στον ποταμό Μαίανδρο, ήταν υπό την κατοχή του Ιταλικού Στρατού, ο οποίος διατάχτηκε να παραδώσει την περιοχή στα ελληνικά στρατεύματα. Οι τούρκικες αρχές είχαν ρίξει εδώ και μήνες στη φυλακή πολλούς Έλληνες, μεταξύ των οποίων και τους Προσκόπους. Μόλις πλησίασε ο Ελληνικός Στρατός, οι Τούρκοι πήραν φεύγοντας και τους κρατούμενους, παρά τις υποσχέσεις που είχαν δώσει στους Ιταλούς. Προσπαθώντας να τους καταδιώξουν έτσι όπως έφευγαν άτακτα, οι Έλληνες στρατιώτες βρέθηκαν μπροστά στα πτώματα 15 και πλέον Ελληνόπουλων των οποίων το μόνο αμάρτημα ήταν η ιδιότητα του Έλληνα Προσκόπου.

Οι επανειλημμένες σφαγές των Ελλήνων Προσκόπων στη Μικρά Ασία προκάλεσαν την αγανάκτηση και τις έντονες διαμαρτυρίες των Προσκοπικών Οργανώσεων σε όλο τον κόσμο και του Τύπου.

Οι υπηρεσίες τις οποίες προσέφεραν οι Έλληνες Πρόσκοποι μετά την Μικρασιατική καταστροφή ήταν σημαντικές. Για την περίθαλψη των προσφύγων, οι οποίοι κατέφταναν κατά χιλιάδες, οι Πρόσκοποι χρησιμοποιήθηκαν με όλους τους τρόπους και χαρακτηρίστηκαν από τον Τύπο σαν οι φύλακες-άγγελοι των θυμάτων της εθνικής εκείνης συμφοράς. Προσέφεραν υπηρεσίες για την πρόχειρη εγκατάσταση των σκηνών, οργάνωση συσσιτίων και καθαριότητα των συνοικισμών, νοσοκομειακή περίθαλψη, ακόμα και για τη φύλαξη ορισμένων κατασκηνώσεων.

Για τις εξέχουσες αυτές υπηρεσίες των Προσκόπων, ο «βασιλιάς Κωνσταντίνος» απένειμε το 1922 στη Σημαία του ΣΕΠ το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Α' Τάξεως.