Στην παράγραφο αυτή παρουσιάζονται μνήμες και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τον Πάνθηρα.

Μνήμη ... του Ανδρέα Παλούμπη
εκ μέρους της 'Ενωσης Παλαιών Προσκόπων Πατρών
στις 27 Οκτωβρίου 1998 (ημέρα της κηδείας του Πάνθηρα)
portokali.gif (806 bytes)

"Στον Κώστα"

Είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον, ότι όποιος φύγει πρώτος θα τον αποχαιρετούσε ο άλλος με όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια μπορούσε.

Θα το προσπαθήσω.

Δεν θα αναφερθώ σε βιογραφικά στοιχεία της ζωής σου.

Τούτη τη στιγμή, την ιερά και συνταρακτική, την από θεία βούληση αναπόφευκτη για όλους μας, εμείς οι παλιοί πρόσκοποι, αλλά και οι νεώτεροι από μας, και αυτοί που ήλθαμε να σε αποχαιρετίσουμε, αλλά και οι άλλοι που θα το μάθουν, γνωρίζουμε ότι ήσουνα προικισμένος, αγαπητέ Κώστα με την αύρα της θεϊκής ευφρόσυνης, δώρημα που κατέχουν μόνο οι ολίγοι και εκλεκτοί.

Ήσουνα αυτό που λέμε παντού και πάντοτε, ο πρώτος.

Τούτη τη θεϊκή δωρεά, πλουσιοπάροχα την ανταπέδωσες στο πιο ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας μας, τη νεολαία μας. Ήσουνα ο Αρχηγός τους που μέσα από το προσκοπικό παιχνίδι καθοδηγούσες τη νεολαία μας και τους έκανες βίωμα την πίστη στο Θεό, την αγάπη στην Πατρίδα, αλλά και στην έννοια της λεβεντιάς και της εσωτερικής ποιότητας που καταξιώνουν το κορυφαίο δημιούργημα επί της γης, που λέγεται άνθρωπος.

Έδωσες πολλά, έδωσες όλα τα αποθέματα της ψυχής σου στην προσπάθεια αυτή, και αυτό είναι γνωστό όχι μόνο στην κοινωνία και τη νεολαία της πόλης μας αλλά και σε όσους σε γνώρισαν.

Στην προσπάθειά σου αυτή είχες την στήριξη και συμπαράστασης μιας συζύγου πραγματικά αρχόντισσας με όλη τη έννοια της λέξης. Δημιούργησες μια οικογένεια Χριστιανική, Προσκοπική.

Δυσδιάκριτα ήτανε πολλές φορές τα αισθήματά σου για τις δύο μεγάλες αγάπες της ζωής σου. Ποια ήταν η πιο μεγάλη. Η οικογένειά σου ή η μεγάλη προσκοπική οικογένειά μας.

Καμάρωνες τα παιδιά σου, αλλά συγχρόνως καμάρωνες και για τα άλλα τα παιδιά σου, τους προσκόπους σου, που μεγαλώνοντας καταξιωνόταν ο καθένας στον τομέα του. Αλλά και οι ίδιοι σου ανταπέδιδαν την αγάπη τους αυτή και αυτό το ζήσαμε όλοι μας τον τελευταίο καιρό της αρρώστιας σου, με τον τρόπο, την θέρμη και τον πόνο που ρωτούσαν. Σε θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο, δεύτερο πατέρα τους, ήσουνα ο μπροστάρης τους, που τους έδειξες το δρόμο της ζωής.

Επιστρέφοντας στο Δημιουργό σου, συναποκομίζεις στις αποσκευές σου:

Η αγκαλιά του Δημιουργού Σου είναι ανοιχτή για Σένα Κώστα.

Τέτοιους ανθρώπους σαν κι Εσένα, μοναδικά προικισμένους, δεν τους αποχαιρετούνε με θρήνους και μνημόσυνους λόγους, τους αποχαιρετούνε με λόγια δοξαστικά.

Σε μας όλους την μεγάλη προσκοπική σου οικογένεια, τους παλαιούς προσκόπους της πόλης μας θα είσαι πάντοτε κοντά μας, σαν ένα ακριβό άρωμα ανθρωπιάς που δεν χάνεται. Σαν ένα ιδανικό πρότυπο.

Εμείς οι παλιοί Πρόσκοποι, σε αποχαιρετούμε όλοι μας με τον τρόπο που εσύ θα ήθελες με τον προσκοπικό μας χαιρετισμό, σιγοψιθυρίζοντας και ο Θεός που αδιάκοπα μας βλέπει από ψηλά, θα μας ενώσει κάποτε όλους μαζί ξανά”.

Καλό σου ταξίδι, Αδελφέ μας Πρόσκοπε Κώστα.